Masa, Bayrak, Sandalye bir dostluk kıssası…
Romanın başkişisi ve anlatıcısı pozisyonundaki Burak’ın, konut arkadaşları Ece, Cemil ve hem konutlarına hem ortalarına sonradan dahil olan Yasemin’le yaşadıkları, onlarla birlikte kendini tekrar ve durmadan keşfetme hâli ve dünya üzerindeki her şeyin geçip gidiyor oluşu, bu kıssanın temel taşlarını oluşturuyor.
“Bu dünyada bir gayem yok”
Roman boyunca paylaşılanların uçuculuğunu ise Burak’ın aralıklarla yinelediği cümle temsil ediyor: “Kimseye ziyanım yok, galiba bu dünyada bir gayem da yok.”
Bir dostluk kıssasından fazla
Çelikel, kendi hâlinde dört üniversite öğrencisinin hayatında olan biten ufak tefek şeyleri mevsim mevsim anlatırken, evvel bu olağan akışı bozan olağandışı olaylara, sonra da romanın var olma sürecine dahil ediyor okuru. Bu duraklar, romanın bir dostluk kıssasından fazlası olduğunun delili.
Kitaptan…
“Burak kendisini de taklit etmelerini bekledi lakin şimdi ortalarına katılmış Yasemin’in bile saçlarını zirvesinde topladığı vakitlerde yaptığı bir hareketle dalga geçildikten ve buna gülündükten sonra öteki gülünçlüklere geçildi. Kendisini taklit edecek olsa bunun nasıl bir hareket olacağını düşündü, aklına bir şey gelmiyordu. Daima kullandığı bir hareket, bir söz, bir yüz tabiri düşündü lakin bu türlü bir şey de bulamadı. Bazen karşıdaki nasıl konuşursa, nasıl davranırsa kendisinin de buna çabucak uyduğunu, karşısındaki üzere şeyler söyleyip, karşısındakine benzeri hareketler yaptığını düşünür lakin buna canını sıkmazdı. Burak’ı başkalarından ayıran bir şey kesinlikle olmalıydı, bir enteresan yan, sırf ona has bir şey olmalıydı. ‘Yok,’ diye düşündü. ‘Bu hayatta hiçbir gayem da yok.’”