17 Eylül 1925’te okuldan konuta dönerken bindiği otobüsün tramvayla çarpışması sonucu çok kişinin öldüğü kazada, trenin demir çubuklarından birisi Frida’nın sol kalçasından girip leğen kemiğinden çıkar.
Kazadan sonra tüm hayatı korseler, hastaneler ve hekimler ortasında geçecek; omurgası ve sağ bacağında dinmeyen bir acıyla yaşayacak, 32 kere ameliyat edilecek ve çocuk felci nedeniyle sakat olan sağ bacağı 1954’te kangren yüzünden kesilecektir.
MEKTUPLAR…
Kazadan bir ay sonra hastaneden çıkan Kahlo, ailesinin de teşviki ile fotoğraf yapmaya başladı. Yatağının tavanındaki aynaya bakarak oto-portreler yaptı. Birinci otoportresi, “Kadife Elbiseli Otoportre” oldu.
Fotoğraf yapmaya devam eden Kahlo tıpkı periyotta arkadaşı Tina Modotti aracılığıyla Meksikalı Michalangelo olarak anılan ünlü ressam Diego Rivera ile tanıştı ve iki ressam, 21 Ağustos 1929’da evlendiler.
“AŞKIMIN SOMUT HALİ”
Diego. ..
“Gerçek, o denli büyük ki, ne konuşmak ne uyumak ne dinlemek ne sevmek istiyorum. Kendimi tuzağa düşmüş hissetmek, hiç kan korkusu olmadan, vaktin ve büyünün dışında, senin kendi dehşetin ve büyük ıstırabının içinde, ve kalbinin atışında. Tüm bu meczupluğu senden isteseydim, biliyorum sessizliğinde yalnızca karmaşa olurdu. Bu saçmalıkta senden şiddet istiyorum ve sen, sen bana incelik veriyorsun, ışığını ve sıcaklığını. Seni resmetmek isterim, lakin bu şaşkınlığım içerisinde, hiç renk yok zira çok renk var, büyük aşkımın somut hali.”
“SEN GECENİN AYNASISIN”
Diego:
“Hiçbir şey ellerinle kıyaslanamaz, hiçbir şey gözlerinin altın-yeşili üzere değil.Bedenim günlerdir seninle dolu. Sen gecenin aynasısın. Şiddetli bir şimşek çakışı. Toprağın nemi. Koltuk altlarının oyuğu benim sığınağım. Parmaklarım kanına değiyor. Tüm sevincim çiçek-çeşmenden fışkıran hayatı hissetmek ve sana ilişkin tüm hudut yollarımı bununla doldurmak.”
“KADERE BEL BAĞLAMIYORUM”
“Okzokrom – Kromofor. Diego. Rengi giyen bayan. Rengi gören adam. 1922 yılından beri. Daima ve ebediyen. Artık 1944’te. Yaşanan tüm saatlerden sonra. Vektörler asıl istikametlerinde devam ediyor. Hiçbir şey onları durdurmuyor. Canlı histen öbür bir bilgileri yok. Tek istedikleri bir yerde buluşana kadar devam etmek. Yavaşça.Büyük bir huzursuzlukla, lakin altın kesimin her şeye kılavuzluk ettiğine dair itimatla. Hücresel bir diziliş var. Hareket var. Işık var. Tüm merkezler tıpkı. Budalalık diye bir şey yok. Her vakit olduğumuz ve olacağımız üzereyiz. Aptal bahta bel bağlamıyorum.”
“IŞIĞIM…”
Diego’m:
“Gecenin aynası. Gözlerin derimde yeşil kılıçlar. Ellerimizin ortasında dalgalar. Tamamın seslerle dolu bir boşlukta – gölgede ve ışıkta. Sana rengi yakalayan OKZOKROM dediler. Bana KROMOFOR – renk veren. Sen sayıların tüm kombinasyonlarısın. Hayat. Dileğim çizgileri formları tonları hareketi anlamak.Sen gerçekleştiriyorsun ve ben alıyorum. Kelamın boşlukta seyahat edip benim yıldızlarım olan hücrelerime ulaşıyor, sonra senin hücrelerine gidiyor ki onlar da benim ışığım.”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
